Παλιές Αξίες που Ίσως Χρειάζεται να Επαναφέρουμε στη Ζωή μας

Κάθε φορά που μπαίνω στο αυτοκίνητο για να φτάσω στη δουλειά, νιώθω κάποιες φορές όπως ο Μόγλης, καθώς βγαίνω στην «ζούγκλα» της αστικής ζωής. Οδηγοί επιθετικοί και εχθρικοί, που σχεδόν δεν διστάζουν να βγάλουν τσεκούρια. Οι πεζοί, με έκδηλη ανησυχία, περιμένουν το πράσινο φως για να διασχίσουν τον δρόμο, διστάζοντας να επιβεβαιώσουν ότι δεν πρόκειται να περάσει κανείς με κόκκινο. Η κατάσταση στους δρόμους είναι τουλάχιστον ανησυχητική: οι λωρίδες κυκλοφορίας λιγοστεύουν και πολλά παρκαρισμένα αυτοκίνητα δημιουργούν κινδύνους για τροχαία ατυχήματα. Ακόμα και οι πεζοί βρίσκονται αντιμέτωποι με κακοτεχνίες και σπασμένα πεζοδρόμια, γεγονός που τους εγείρει τον κίνδυνο να χάσουν την ισορροπία τους.

Ρωτάτε γιατί εκφράζω αυτές τις παρατηρήσεις; Μήπως υπάρχει λόγος να αναπαράγω καθημερινά την ασχήμια που βιώνουμε; Δεν υπάρχει καμία ανάγκη για αυτό, αλλά ανησυχώ μήπως οι νεότερες γενιές δεν θα γνωρίσουν κάποιες ευχάριστες συνήθειες και συμπεριφορές που αναδείκνυαν την κοινωνία μας. Η ευγένεια, η υπομονή και η αλληλεγγύη πρέπει να αποκατασταθούν ως κανονικότητα. Δυστυχώς, η διαρκής βιασύνη και η αδιαφορία για τους νόμους και το κοινό καλό δημιουργούν τις συνθήκες για την αναδυόμενη κατάθλιψη που παρατηρείται σε νέους ανθρώπους, οι οποίοι δυσκολεύονται να αντεπεξέλθουν σε έναν κόσμο γεμάτο άγνοια.

Ζούμε άραγε σε καλύτερες εποχές; Όχι απαραίτητα. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν απλά πράγματα που έχουν ιδιαίτερη σημασία για την καθημερινότητά μας και την ψυχική μας ισορροπία.

Με τη Δύναμη της Προσμονής

Θυμόμαστε εποχές όπου η επικοινωνία δεν στηριζόταν στα άμεσα μηνύματα μέσω κινητού και κοινωνικών δικτύων. Όταν ήθελες να μιλήσεις με κάποιον, τον καλούσες στο τηλέφωνο ή του έστελνες ένα γράμμα. Ένα πραγματικό γράμμα με χαρτί και στυλό, μια διαδικασία που απαιτούσε σκέψη και προσοχή, καθώς διόρθωνες τυχόν ορθογραφικά λάθη πριν στείλεις το μήνυμα. Μετά, περίμενες με ανυπομονησία την απάντηση, η οποία μπορούσε να πάρει ακόμα και εβδομάδες. Αυτή η προσμονή είναι κάτι που λείπει από τη σημερινή κουλτούρα της άμεσης ικανοποίησης.

Αργή Μαγειρική

Στιγμές οικογενειακής ευτυχίας σερβίρονταν με σπιτικά γλυκά, χορτόπιτες και φαγητά που μαγειρεύονταν αργά στην κατσαρόλα ή ψήνονταν όλη τη νύχτα στον φούρνο. Το φαγητό ήταν αποτέλεσμα προσεκτικής προετοιμασίας. Αυτή η πρακτική υπενθυμίζει τη σύνδεση μεταξύ του φαγητού που καταναλώνουμε και της προσπάθειας που απαιτείται για την προετοιμασία του – μια σύνδεση που δυστυχώς πολλές φορές λησμονούμε.

Ακούγοντας Ραδιόφωνο

Οι οικογένειες περιστοιχίζονταν γύρω από το ραδιόφωνο, ακούγοντας θέατρο και μουσική, απολαμβάνοντας μια κοινή εμπειρία. Αυτή η δραστηριότητα δεν ήταν παθητική, αλλά απαιτούσε τη συμμετοχή και τη φαντασία των ακροατών. Αντίθετα, η σημερινή εποχή των οθονών υψηλής ευκρίνειας και του υπερβολικού οπτικού περιεχομένου καταπίνει τη δημιουργικότητα και τη φαντασία μας, περιορίζοντας την ικανότητά μας να «ζωγραφίζουμε» με το μυαλό μας τα όσα ακούμε.

Οικογενειακά Τραπεζώματα

Η έννοια του οικογενειακού τραπεζιού μπορεί να φαντάζει ξεπερασμένη, αλλά η σημασία της είναι αναντικατάστατη. Στις οικογένειες οι συζητήσεις γύρω από το τραπέζι δεν αφορούσαν μόνο το φαγητό αλλά και τα γεγονότα της ημέρας, τους προβληματισμούς και τις χαρές τους. Αυτές οι στιγμές προσέφεραν την ευκαιρία για επικοινωνία, γέλιο και μερικές φορές διαφωνίες. Εν μέσω του τρέχοντος τρόπου ζωής, που μοιάζει να μας τρέχει από τη μια υποχρέωση στην άλλη, ίσως ήρθε η ώρα να επαναστατήσουμε και να επαναφέρουμε την παράδοση του να τρώμε μαζί ως οικογένεια.

Επιδιόρθωση Πραγμάτων

Στην σύγχρονη εποχή, εάν κάτι χαλάσει, είναι συχνά πιο εύκολο να το αντικαταστήσουμε παρά να προσπαθήσουμε να το επισκευάσουμε. Όμως, παλαιότερα, οι άνθρωποι προσπαθούσαν να επιδιορθώσουν μικροσυσκευές και ρούχα για να επιμηκύνουν τη διάρκεια ζωής τους. Η διαδικασία της επιδιόρθωσης προσφέρει μεγάλη ικανοποίηση και μας διδάσκει να εκτιμούμε περισσότερο τα πράγματα που έχουμε, συμβάλλοντας παράλληλα στην οικονομία.

«Ο Θεός κι ο Γείτονας»

Στις παλιές μέρες, οι γείτονες ήταν φίλοι και συμμέτοχοι, μοιράζονταν προμήθειες, φρόντιζαν τα παιδιά του άλλου και γιόρταζαν μαζί τις ευχάριστες στιγμές. Σήμερα, πολλές φορές δεν γνωρίζουμε καν τα ονόματα των γειτόνων μας. Ανακτώντας τις σχέσεις με τους γείτονές μας και αναπτύσσοντας ουσιαστικούς δεσμούς, μπορούμε να φέρουμε πίσω τη σύντροφο της γειτονιάς που προσφέρει περισσότερη χαρά και ασφάλεια.

«Μέχρι Εκεί που Φτάνει το Πάπλωμά μας»

Υπήρχε μια εποχή που οι πιστωτικές κάρτες δεν ήταν ευρέως χρησιμοποιούμενες και η υποχρέωση να ζούμε πέρα από τις δυνατότητές μας θεωρούνταν απαράδεκτη. Οι άνθρωποι εκτιμούσαν όσα είχαν, αποταμίευαν για όσα ήθελαν και ήταν ικανοποιημένοι με λιγότερα. Η απλότητα και η ελευθερία της ζωής εντός των οικονομικών μας δυνατοτήτων είναι ένα μάθημα που ίσως είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Σε έναν κόσμο που μας προτρέπει να επιθυμούμε πάντα περισσότερα, ίσως είναι καιρός να αναλογιστούμε τα παλαιά ήθη και αξίες.

Η ουσία μιας ζωής με νόημα δεν έγκειται στην κατοχή όλων όσων επιθυμούμε, αλλά στην ικανότητά μας να εκτιμούμε όσα ήδη έχουμε.